Van rotmoment tot topmoment

‘Ik moet naar de kapper, mijn haar begint uit te vallen…’

Het moment was daar, mama moest pruiken gaan passen. Drie zussen haastten zich naar het kapsalon om samen met mama dit moment door te maken. Ze had het moeilijk, dat was duidelijk. ‘Geen knuffels, geen emotioneel gedoe, daar kan ik nu niet tegen.’ Haar stem brak, we beseften allemaal hoe moeilijk dit voor haar zou zijn.

We stapten binnen in het kapsalon en de kapper lachte meteen omdat ze ‘versterking’ had meegenomen. Het was meteen duidelijk dat we dit moment geen rotmoment zouden laten worden. Terwijl de kapper mama’s haar aan het wassen was, mochten wij al eens naar de pruiken kijken. We hadden meteen een aantal favorieten en er was één pruik waar we toen al veel plezier aan hadden. Het was een halflange pruik met wat krul erin. In mijn dertigjarig leven heb ik mama nooit met lang haar geweten. Mama zelf zei dat ze het wel eens wou proberen.

De kapper knipte haar haren kort en eigenlijk ging ook deze heel korte coupe haar goed af. Ik denk dat ze heel erg blij was dat hij de tondeuse niet heeft bovengehaald. Daarna volgde het pruiken passen. Eigenlijk kon je meteen zien wat de kanshebbers waren en welke meteen terug in de doos mochten. De kapsels moesten ‘mama’ zijn en zeker niet iemand anders. Ook de kleuren werden grondig geïnspecteerd en afgewogen. De langere pruik leverde een hilarisch moment op, we houden de foto’s bij om ons hier voor eeuwig aan te doen herinneren. Wie weet wat kunnen we er later nog mee doen. Nadat alle pruiken gepast werden, vergeleken we het nog even op de foto’s en het was heel duidelijk welke de definitieve keuze zou worden. Ik ben er zeker van dat niemand zal zien dat mama een pruik draagt, het is echt heel erg mooi en heel erg ‘mama’.

Het moment waar ze zoveel schrik voor had en waar we met z’n allen zo hadden tegenop gekeken werd een moment dat we samen met mama en dochters het allerbeste van hebben gemaakt. Deze horde is genomen, op naar de volgende. Dinsdag volgt de volgende chemo.

Beetje bij beetje komen we hier wel door, ik voel het!

Een niet zo gelukkig nieuw jaar

In 2015 kon het geluk niet op. Ik ging samenwonen, kocht een huis, studeerde af en vond meteen een topjob. Jammer genoeg was mijn geluk voor 2015 aan het eind van het jaar helemaal opgebruikt…

31 december, een dag waarop iedereen feest en geniet van vrienden of familie. Bij ons ging het net iets anders. Mijn mama had de week voordien last van een gezwollen buik. Ze schreef dit eerst toe aan het feit dat ze te weinig beweging had, ze zat immers thuis met een gebroken voet. Toen ze dan toch naar de dokter ging startten er meteen heel wat onderzoeken. Eigenlijk wisten we dat het geen goed nieuws kon zijn. Toch… Toen ik op 31 december om 11.30u een telefoontje kreeg van mama zakte de wereld even weg onder mijn voeten.

‘Natha, ze weten wat het is. Eierstokkanker. Ik moet deze namiddag naar dokter Stevens om 15u.’

Daar stond ik dan, in het midden van een superdrukke drankenhandel. De tranen rolden over mijn gezicht. Even wist ik niet meer of ik nog wel zou afrekenen of gewoon weglopen. Maar naar waar zou ik lopen?

Ik belde een vriendin en geraakte helemaal in paniek, vond mijn sleutels niet meer, wist absoluut niet meer wat te doen.
Kanker… Ik heb de laatste jaren zoveel mensen om me heen zien sterven aan deze lelijke ziekte en ben absoluut niet klaar om mijn mama af te geven. Eerlijk gezegd, daar zal ik nooit klaar voor zijn. Er is nog zoveel dat ze samen met mij moet beleven, zoveel raad te geven…

Intussen zijn we dik twee weken verder en heeft de angst en het verdriet plaats gemaakt voor vechtlust. Er volgden in die tijd nog heel wat onderzoeken en nu weten we waar we ongeveer aan toe zijn. Ze kunnen niet meteen opereren en daardoor is mama dinsdag gestart met chemo. We moeten hopen dat we op deze manier onze mama bij ons kunnen houden. Samen vechten, dat is het plan, al is zij degene die afziet.
De onmacht maakt het moeilijk, we kunnen werkelijk niets doen om te helpen.

De dag voor mama startte met chemo hebben we met de 3 dochters een pakketje gaan afgeven. Het bestond uit een fleece dekentje, warme sokken, sloefkes, een doos kleenex en een boekje met quotes over mama. Hier was ze erg tevreden mee en dit heeft ze allemaal al kunnen gebruiken om de ongemakken van de chemo te doorstaan.

Ik ben al jaren vrijwilliger bij ‘A touch of Rose’ en heb altijd gehoopt dat ik er zelf geen beroep op zou moeten doen. Nu het toch zo is, besef ik eens te meer wat voor een geweldige organisatie dit wel is. Iedereen daar begrijpt wat je meemaakt, kent de onmacht en maakt tijd om te luisteren naar jouw verhaal.
Mijn mama is nog niet kunnen langsgaan, maar kijkt nu al uit naar een yogasessie of een verzorgingsbehandeling. Wanneer ze zich een beetje beter voelt, zal ze daar zeker werk van maken.

De dokters in het ziekenhuis van Bornem zijn geweldig. Ze maken tijd om te luisteren en te antwoorden op al onze vragen. En geloof mij, dat zijn er heel wat. Ook de verpleegsters zijn zo geweldig in de ondersteuning van mijn mama. Ik denk niet dat het er overal op die manier aan toe gaat en ben dan ook erg dankbaar dat mama hier verzorgd mag worden.

Ik weet niet wat er nu volgt en dat maakt het moeilijk. Toen de dokters tegen mama vertelden dat ze moest opschrijven wat ze voelde, dacht ik dat dit voor mezelf ook geen slecht plan was. Daarom vertel ik jullie mijn verhaal op deze blog. Ik weet nog niet of ik dat zal blijven doen, maar dit heb ik nu toch al eens van me af geschreven.

Ik wens jullie allemaal een erg gezond 2016, uit de grond van mijn hart!

Liekelie -X-

Nicaragua

De voorbije weken kreeg ik enorm veel vragen over wat ik nu net ga doen in Nicaragua. Het leek me dan ook gepast dit even toe te lichten op mijn blogje.

Zoals de meesten intussen weten, vertrek ik in juli naar Nicaragua met Vredeseilanden. Ik kreeg deze kans via mijn opleiding op de Karel de Grote-hogeschool. Er gaan drie leerkrachten in opleiding mee om nadien op scholen workshops te kunnen geven over wat we daar hebben gezien en beleefd. Op die manier zullen wij proberen de boodschap van Vredeseilanden verder te verspreiden bij de jongeren.

Het grote doel van mijn reis is om te begrijpen hoe de cacaoboeren leven in Nicaragua en hoe Vredeseilanden hen nog verder kan helpen. In het eerste deel van de reis zullen we de boeren gaan bezoeken in Waslala en Matiguas. We trekken naar de cacao-plantages en worden daar in duo’s verdeeld aangezien deze boeren het echt niet breed genoeg hebben om 10 mensen te slapen te leggen. We draaien enkele dagen mee op de plantage en komen zo te weten hoe de boeren écht leven. We gaan ook naar ‘boer Tito’. Een boer die het, naar Nicaraguaanse normen, wat beter heeft dan de meeste boeren. Hij ontfermt zich over de belangen van de boeren die het met minder moeten stellen. We zullen ook deze kleine boeren bezoeken, maar daar kunnen we niet blijven slapen. Boer Tito biedt ons dus een slaapplaats aan. Ik heb foto’s gezien van het huis van boer Tito en dat is eigenlijk een grote hut, maar daar is dat al heel wat.

Daarna zullen we een bezoek brengen aan Ritter sport. Zij nemen cacao af van de boeren en werken heel nauw samen met de boeren om zo tot een eerlijke en goede chocolade te komen. Vredeseilanden doet al heel wat projecten om jonge mensen op te leiden zodat ze weten wat de waarde is van hun product. Zo staan ze sterker in de markt en laten ze zich niet afzetten door de grote cacao-reuzen. We hebben de boeren nodig om de cacao-productie in stand te houden en ervoor te zorgen dat de cacao-productie blijft bestaan in de toekomst. Het is dan ook belangrijk dat deze boeren kunnen overleven in deze consumptiemaatschappij.

Uiteraard zullen we ook eens een uitstap maken naar een stad of vulkaan om ook van het land Nicaragua een beter beeld te kunnen vormen. Ik hoop alvast dat het voor mij een ervaring zal worden die ik nooit meer zal vergeten en die ik voor altijd zal blijven meedragen.

 

Genitale verminking bij vrouwen, stop het NU!

Genitale verminking bij vrouwen, stop het NU!

Sing for the climate, het lijkt wel gisteren. Samen zouden we een boodschap de wereld insturen om ervoor te zorgen dat regeringsleiders het hoorden en er iets aan zouden doen. Ik herinner me de tekst die we toen zongen en de eerste strofe sprak niet specifiek over het klimaat, maar kan voor vele zaken gebruikt worden. 

We need to wake up

We need to wise up

We need to open our eyes

And do it now now now

We need to build a better future

And we need to start right now

Ik denk dat het vandaag ook tijd is om onze ogen open te doen voor een probleem waar de wereld al jaren mee kampt en waar we nog steeds te vaak onze ogen voor sluiten omdat we zelf met deze waarheid niet goed overweg kunnen. Deze week kregen we in ‘Via Annemie’ een fragment te horen waarin een vierjarig meisje besneden werd. Dit ging bij mij door merg en been en ik kan me niet voorstellen dat anderen niet hetzelfde hebben gedacht. Onderstaande video is hard, maar toont aan waarom we ons hiertegen moeten verzetten. We need to open up our eyes and do it now now now!

U denkt misschien dat het een ‘ver-van-mijn-bed-show’ is, maar wij als westerlingen moeten een duidelijk signaal geven dat we hier niet mee kunnen akkoord gaan. Daarom vraag ik jullie allemaal om de petitie te tekenen. Samen kunnen we een verschil maken en ervoor zorgen dat deze gebruiken worden uitgeroeid. Laat ons deze keer ook samen een duidelijke boodschap de wereld insturen. Laat dit stoppen en liefst vandaag nog! 

Liekelie -x-

Wil jij mijn Valentijntje zijn?

Deze ochtend las ik facebook, twitter en de krantensites zoals elke ochtend. Ik ergerde mij aan alle Valentijnsberichten. ‘Een gelukkige Valentijn aan iedereen’. Wie wenst er nu een Valentijn aan iedereen? Is dat geen feest tussen geliefden en dient dat niet intiem gevierd te worden? 

Tot ik dit bericht las van een vriend. 

You don’t have a valentine on Valentine’s Day ?
Some people don’t have a mother on Mother’s Day or a father on Father’s Day.Think about it……I do

 

Dat pakte me. In de afgelopen maanden hebben drie vrienden een moeder of vader moeten afgeven. Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn, hoe dat moet voelen… Ik wil het me ook niet voorstellen. Mocht ik morgen niet meer kunnen telefoneren naar mijn mama wanneer er hier thuis iets misloopt, ik weet niet wat ik zou doen. Ik mag dus ‘mijn twee pollekes kussen’ dat ik nog steeds dat vangnet heb en dat ik hen nog steeds dicht bij me heb. Wanneer ik hen dit weekend zie, krijgen ze een extra dikke kus van me! 

Laat ons dus gelukkig zijn met wat we wel hebben en van de kleine dingen genieten. Een goede pint drinken met vrienden, een kus van een een kind, een knuffel van de mama… Het leven zit vol mooie dingen, je moet ze alleen willen zien! 

Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd!

 

Liekelie -x-

 

 

Uit het oog, maar niet uit het hart.

Vrienden zijn de familie die je zelf kiest, zegt men wel eens. Mocht ik kunnen kiezen, zou mijn familie er niet anders uitzien dan vandaag. Ik heb werkelijk een topfamilie. Zo eentje waar het meestal goed is om bij in de buurt te zijn, eentje waar je de warmte en liefde voelt van een echte thuis. Af en toe botsen we ook eens, maar dat maakt het allemaal nog veel beter. Je moet af en toe botsen om elkaars kleine kantjes te kennen en te beseffen wat je hebt wanneer het weer goed loopt. 

In november kwam het grote nieuws dat mijn oudste zus zou verhuizen. Mijn schoonbroer kon voor zijn werk naar Kansas City en dit was een enorme kans die hij meer dan verdiend heeft. Langs de ene kant was ik heel erg fier op mijn schoonbroer, maar langs de andere kant was ik oh zo verdrietig dat mijn zus samen met haar man en hun twee schatten van kinderen zouden verhuizen naar een plaats waar ik niet met mijn auto kan geraken. 
Een familiemensje zoals ik hangt, zoals je wel kan vermoeden, heel erg aan die familie en zéker aan de kleinsten onder ons. Laure, mijn petekindje van bijna vijf jaar, is echt mijn oogappel. Mijn zus zegt me wel eens dat ik mijn moederliefde op dat prutske projecteer. Ik weet dat ze daar gelijk in heeft, maar gelukkig vindt ze dat helemaal niet erg. Lars is een guitig ventje van bijna drie jaar en wordt alsmaar leuker om mee te spelen en te ravotten. Hij pakt je in met zijn mooie blauwe kijkers nog voor hij een woord heeft gezegd. 

Dit weekend kwam Laure een laatste keertje slapen bij haar meter. We hebben er echt een zalig weekendje van gemaakt. Nog eens gaan zwemmen, lekker gaan eten bij vrienden, zoals steeds heel veel geturnd en kampen gemaakt… Heerlijk! 
Als ik eraan denk dat ik hen binnenkort enkel zal zien via google hangouts breekt mijn hart een beetje. Al hebben we dat al wel geoefend. Mijn zus was deze week met haar man in Kansas om alles in orde te maken voor de grote reis en dan belden we met mama en papa die ons vertelden hoe geweldig Laures nieuwe school er zal uitzien en dat de juffen nu al bezig zijn met alles naar wens te maken voor onze kleine kapoen. Ze kregen ook fotootjes mee zodat Laure de klasgenoten al kan leren kennen. 
Laure zelf is heel enthousiast! Ze mag Engels leren en op de kleuterschool krijgt ze nog een Amerika-feestje als afscheid. Wanneer ik haar vraag of ze ons niet zal missen, antwoordt ze simpelweg dat we dan toch ‘gewoon’ kunnen bellen. Voor de kinderen lijkt het allemaal een pak eenvoudiger.

Mijn zus en schoonbroer zie ik ook niet graag vertrekken. Wanneer ik het lastig heb tijdens bijvoorbeeld mijn examenperiode neem ik de telefoon en bel mijn zus zodat ze mij een stamp onder mijn kont kan verkopen. Zij zorgt er steeds voor dat ik mijn focus kan behouden en weet perfect wat ze moet zeggen om me weer op weg te zetten. Wanneer we tijd hebben, gaan we samen een koffietje drinken of samen shoppen met de mama en de andere zus. Ook dit hebben we net nog gedaan voor ze zullen vertrekken en het was een geweldig leuke dag. Koen is een zeer verstandige man waar je heel serieus mee kan spreken, maar ook geweldig mee kan lachen. Ook hij is al meer dan tien jaar een stukje van de familie en een geweldige papa voor zijn kindjes. 

Hoewel ik uit eigen egoïsme hen veel liever hier zou houden, besef ik wel wat voor een grote kans dit is. Niet alleen voor Koen, ook voor de kindjes. Ze gaan daar ondergedompeld worden in een nieuwe cultuur, een nieuwe taal leren, meteen een wereldbeeld meekrijgen waar wij allemaal van kunnen dromen… Ik hoop dus dat ik, al is het vanop afstand, nog een klein beetje kan meepikken van hun grote avontuur. Ik twijfel er niet aan dat het iets goeds zal zijn voor zowel mijn zus, schoonbroer als de kindjes. Wanneer ze binnen enkele (of vele) jaren terugkomen, sta ik hen ongetwijfeld met open armen op te wachten! 

En intussen spaar ik voor een trip naar Amerika, hopelijk kan ik hen in de zomer gaan bezoeken!

Heel veel succes daar, ik ga jullie missen!

 

Liekelie -x-

 

Grote uitstroom in het onderwijs…

Deze ochtend hoorde ik op de radio dat 1 op 8 leraren in het lager onderwijs en 1 op 4 leraren in het secundair onderwijs er binnen de 5 jaar de brui aan geven. Foute verwachtingen van het onderwijsveld, geen kans op vaste benoemingen, geen zekerheid. Dat waren de argumenten die werden aangehaald.

Studenten komen uit de lerarenopleiding met een bepaald ideologische verwachtingspatroon. Ze gaan een job uitvoeren waar ze kinderen iets kunnen bijleren en waar ze de mogelijkheid hebben anderen te helpen in hun persoonlijke groei. Wanneer je dan op een school kan starten en het blijkt veel meer te zijn dan dat, wordt het vaak al wat lastiger. 

De administratie is niet te onderschatten, maar ook de klassenraden en oudercontacten wegen door. Het is dus niet meer enkel de mooie ideologische job die je je had voorgesteld. Uiteraard neem je al die zaken er nog met plezier bij zolang dat het welzijn van je leerlingen bevordert.

Maar dan komt vaak de domper. Je wil een vaste benoeming, want zo werkt het toch in het onderwijs. Geen vaste benoeming betekent namelijk geen zekerheid. Je werkt al twee jaar toegewijd voor dezelfde school en na drie jaar kan je een tijdelijke benoeming inroepen, maar dan komt er een vastbenoemde leerkracht terug die de laatste jaren langdurig ziek is geweest. Daar gaat jouw kans op een vaste of zelfs tijdelijke benoeming. Heb jij je job dan niet goed uitgevoerd? Jawel, een mooie aanbevelingsbrief kan je mee krijgen, maar daarna ben je weer op jezelf aangewezen. De zoektocht naar een nieuwe job begint van vooraf aan.

Naar mijn mening is er maar 1 oplossing voor dit probleem en dat is het afschaffen van de vaste benoemingen. In de privé wordt iedereen ook geëvalueerd en  wanneer je je job goed doet, is er geen probleem en kan je blijven werken. Laat je steken vallen of geraak je gedemotiveerd, dan kan er bijgestuurd worden. Ik zie dit niet als een negatief iets voor mensen die nu een vaste benoeming hebben. Ik zie het eerder als een motivator voor iedereen in het onderwijsveld om steeds het beste beentje voor te zetten en de ontwikkeling van leerlingen voorop te plaatsen. Op deze manier kunnen we ervoor zorgen dat we steeds blijven werken met gemotiveerde leerkrachten die het beste uit onze jongeren naar boven willen halen. 

In het belang van onze kinderen en de kwaliteit van het onderwijs lijkt het me een overweging die we al veel eerder hadden moeten maken. U hebt toch ook veel liever een gemotiveerde leerkracht voor de klas staan?

Cheers!

Liekelie -x-

 

 

Voornemens!

Goede voornemens… telkens ik het hoorde, walgde ik een beetje. Niemand die daar een serieuze waarde aan hecht, dus niemand die het ooit zou volhouden. Waarom zou ik er dan mee beginnen?

Maar dit jaar wil ik het wel!

Dit jaar wil ik iets veranderen in mijn leven. Twaalf jaar heb ik mijn hele leven geleefd in functie van mijn sport. De elf jaren die daarop volgden, deed ik niets meer. Dat moet en zal veranderen. 
Dit jaar wil ik opnieuw sportief worden. Niet enkel omdat ik te zwaar ben geworden, maar vooral omdat sport me steeds een geweldig gevoel heeft kunnen geven. Eens goed afzien en zweten is het beste wat er is om je hoofd eens helemaal leeg te maken. Ik nam intussen een personal trainer onder de arm die me voorziet van loopschema’s, trainingsoefeningen en voedingsadvies. Ik zie het dus helemaal zitten! 

Voor de rest weet ik dat het een heel erg druk jaar wordt. Ik ben nog steeds aan het studeren, werken en ook politiek wil ik niet minder actief worden.
Dit jaar zal ik ook mijn zus, schoonbroer en hun twee schatten van kinderen uitzwaaien richting Amerika. Het blijkt niet zo eenvoudig voor een familiemensje als ik om een stukje van die familie te zien vertrekken. Gelukkig leven we in een tijdperk waar Google hangouts ons zal voorzien van voldoende communicatieve mogelijkheden.
Een tweede voornemen steekt dus de kop op. Dit jaar ga ik op reis naar Kansas City. Het spaarpotje staat klaar en beetje bij beetje geraakt het wel gevuld! 

Voor mij zijn mijn voornemens dit jaar wel haalbaar. Ik geloof zelfs dat ze me enorm ten goede gaan komen.
Waarom zou ik deze dan opgeven?

Cheers,

Liekelie -x-

Streken te veel, klantvriendelijkheid te weinig…

Gisteren gingen we met de vriendinnen een avondje stappen in discotheek Carré te Willebroek. Een avondje goed dansen, een pintje drinken, meer moet dat niet zijn, dachten we. Dit bleek net iets anders uit te draaien. 

Wanneer we beneden aan de toog een pintje, desperados en een duvel bestelden, kregen we die snel voorgeschoteld zoals dat in een discotheek hoort te gaan. Carré zat afgeladen vol en aan animaties was er zeker geen gebrek. Schaarsgeklede dames, lichtgevende robots met laserpistolen, je kan het zo gek niet bedenken of het was er. 

Ellen dronk van haar pintje en proefde een zure smaak. We proefden allemaal een keertje om zeker te zijn, maar dit bier was zuur. Dat kan de beste overkomen, dachten we, en gaven het pintje weer aan een ober om het te laten proeven. Vreemd genoeg geloofde de ober ons niet, wilde hij niet proeven en zei hij ons dat je van een Bel pils niet mag verwachten dat het een Jupiler is. We legden hem uit dat we niet voor de eerste keer een Bel pils dronken, maar dat het bier echt zuur was dus dat het vat waarschijnlijk volledig zuur zou zijn. Nog wilde de man niet proeven en hij stuurde ons door naar de ober die ons deze drank geserveerd had. 
Uiteindelijk hebben we alle obers (6!) aangesproken die achter de toog stonden over dit zure pintje, maar de enige reactie die we steeds kregen was dat het geen Jupiler was. 

We kregen geen nieuw pintje en lieten het slechte pintje dan maar ostentatief voor de ober op de toog staan. Aangezien niemand wilde proeven en ook niemand wilde geloven dat vrouwen ook wel eens een pint durven drinken, konden we verder zonder deftige drank. Ook het argument dat ik zelf al 11 jaar in de horeca sta en heus wel weet wanneer bier zuur is, kon ons niet verder helpen. Teleurstellend, voor een discotheek die toch wat aanzien heeft en waar je zou verwachten dat het geen moeite zou zijn om gewoon even een nieuwe pint te geven. 

We probeerden ons over de frustratie te zetten en feestten gewoon verder tot de lichtgevende robot terugkwam. Deze schoot een soort vuurstralen richting het dak waarna plots een box vuur vatte. Ze hebben deze zeker 4 keer moeten blussen omdat het ding maar bleef smeulen en een enorme stank met zich meebracht. 

We maakten er alsnog een geslaagde avond van, maar bleven toch met een wrang gevoel na over de klantvriendelijkheid van de jongens achter de toog. Misschien wordt het tijd dat we aanvaarden dat vrouwen ook bier drinken en dat opmerkingen gegeven worden in het belang van de andere klanten. 
Ik hoop alvast dat er niemand ziek is van het zure bier… én het zure personeel!

 

Cheers,

Liekelie

Bart De Wever is lekker stout geweest!

Bart De Wever is lekker stout geweest!.